Autorefleksja po przyjaźni

Urodziłam się z dojmującą świadomością śmierci.
Nie buntowałam się
Nie złościłam.
Zrozumiałam.
Dążyłam.
Z czasem zrozumiałam, że muszę cierpliwie czekać na swój moment.
Śmierć jest jedyną pewną w życiu.
Znieczuliło to we mnie chęć do przeżywania czegokolwiek.

Mam problem z głębszymi uczuciami.
Czuję się pusta.
Nie rozumiem miłości.
Jej sensu.
Ale wiem, jak to jest potrzebować miłości.

Doceniam rozum.
Twórcze działanie.
Wierzę, że to wiedza napędza ludzki świat.

Nie lubię ludzi.
Masy, tłumu nieobliczalnie działającego.
Głupiego.
Mądre jednostki szanuję i doceniam.
Nie biegną bezmyślnie za całą resztą.
Tworzą własne ideały.

Podziwiam naturę.
Jej potęgę i harmonię.
Uzasadnienie wszelkich działań.

Nie potrafię uzasadnić wielu moich działań.
Miewam wrażenie, że działam na autopilocie.
Siedzę w głębi ciała, a ono działa samo, instynktownie.
Według własnych potrzeb i pragnień.
Znalazło sposób, by zapomnieć o swojej marności i niedoskonałości.
Znalazło drogę do odrobiny szczęścia i namiastki miłości.
A Ty mi mówisz, że potępiasz mój styl bycia.
Przepełniona strachem odrzucasz moją przyjaźń.